خداوند می فرماید:

(تَبَارَكَ الَّذِی جَعَلَ فِی السَّمَاء بُرُوجاً وَجَعَلَ فِیهَا سِرَاجاً وَقَمَراً مُنِیراً) {فرقان:61}

ترجمه: (جاودان و پر بركت است آن خدائی كه در آسمانها برجهائی قرار داد، و در میان آن چراغ روشن و ماه نور بخشی آفرید.)...

در این آیه عظیم خداوند با ما از آسمان می گوید و در آن از خورشید بعنوان «چراغ» یاد کرده است.



با مراجعه به فرهنگ لغت عربی درخواهیم یافت که کلمه «سراج» به معنای ظرفی است که در ان سوختی ریخته می شود تا بسوزد و نور تولید کند . و با بازگشت به علوم نوین متوجه خواهیم شد که کیفیت کار خورشید این گونه است که خورشید همانند ظرفی است که پر از هیدروژن می باشد که همواره در حال سوختن (به شیوه ی ادغام و همجوشی) می باشد و نور و گرما را از خود ساطع می سازد.



خورشید ستاره ای از ستاره های این آسمان است که سیاره ها ( از جمله زمین) را به سمت خود می کشاند . خورشید چراغی است که سوخت خود را می سوزاند و نور و گرما را پخش می سازد . در زمان نزول قرآن کسی از چگونگی کار خورشید آگاهی نداشت اما نام گذاری قرآن بسیار دقیق بود و این شهادتی بر اعجاز قرآن است.



خورسید یک کوره ی هسته ای عظیمی است که سوخت آن هیدروژن می باشد . هیدروژن در خورشید به صورت پیوسته با هم واکنش و هم جوشی دارد که در اثر این واکنش ها « هلیم» بوجود می آید که نتیجه ی آن نور و گرمای فراوان است.. اکنون سوال از مشککین در قران و کسانی که ادعا می کنند که آیات قرآنی به دلخواه تفسیر می شوند و یا اینکه قرآن کتاب علوم نیست ، این است : هنگامی که قرآن از خورشید بعنوان چراغ فروزان (سراج) و از ماه بعنوان نور بخش یادکرده است ، آیا این توصیف منطبق با کشفیات نوین علوم فضا نمی باشد ؟... پس قرآن مکانیزم خورشید را قبل از 1400 سال به وضوح و درستی توصیف کرده است!



قرآن حتی از تابش خیره کننده ی خورشید گفته و گفته :

(وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا) {النبا: 13}

ترجمه: (و چراغی روشن و حرارت بخش آفریدیم)

و اکنون ثابت شده است خورشید را هاله ای عظیم در بر گرفته است که طول آن به میلیون ها کیلومتر می رسد و این هاله است که شکل کنونی را به خورشید می دهد!